آیا آرتریت واکنشی مسری است؟

آرتریت واکنشی، یک اصطلاح عمومی برای نوعی التهاب مفصل (آرتریت) است که به عنوان واکنش به عفونت در ناحیه دیگری از بدن، به عنوان مثال، خارج از مفاصل ایجاد می‌شود. التهاب مفاصل با علائمی همچون قرمزی، تورم، درد و گرما در داخل و اطراف مفصل آسیب‌دیده مشخص می‌شود. در آرتریت واکنشی، مفاصل بزرگ اندام تحتانی و مفاصل ساکروایلیاک، بیشتر تحت تاثیر قرار می‌گیرند. دو علامت رایج دیگر آرتریت واکنشی، التهاب مجاری ادراری و التهاب غشای ملتحمه یا همان کونژنکتیو که پلک‌ها را می‌پوشاند، است.

این سه علامت ممکن است به طور جداگانه، یک‌باره یا اصلاً رخ ندهند. علائم اضافی مانند تب، کاهش وزن، کمردرد و درد پاشنه نیز ممکن است رخ دهد. آرتریت واکنشی معمولاً به دنبال یک حمله با عفونت‌های باکتریایی خاص از جمله کلامیدیا، سالمونلا، شیگلا، یرسینیا و کمپیلوباکتر ایجاد می‌شود. آرتریت واکنشی، متعلق به گروهی از اختلالات مرتبط به نام اسپوندیلوآرتریتیدها است. علائم مشترک این اختلالات شامل آرتریت، به ویژه در اندام تحتانی، کمردرد و التهاب روده است، وضعیتی که با التهاب در ناحیه‌ای که تاندون‌ها به استخوان می‌چسبند، مشخص می‌شود. این گروه از اختلالات شامل آرتریت واکنشی، اسپوندیلیت آنکیلوزان، آرتریت پسوریاتیک، اسپوندیلوآرتریت تمایز نیافته و اسپوندیلوآرتریت مرتبط با بیماری التهابی روده است. آرتریت واکنشی در درجه اول، مردان فعال جنسی را بین سنین ۲۰ تا ۴۰ سال تحت تاثیر قرار می‌دهد. افراد مبتلا به HIV (ویروس نقص ایمنی انسانی)، در معرض خطر بالایی قرار دارند.

کدام عفونت ها باعث آرتریت واکنشی می شوند؟

در اکثر موارد، آرتریت واکنشی توسط عفونت‌های مقاربتی، عفونت‌های مجرای ادرار و عفونت‌های دستگاه گوارش ایجاد می‌شود. گاهی‌اوقات، آرتریت واکنشی پس از عفونت تنفسی ایجاد می‌شود.

عفونت های مقاربتی و مجرای ادرار

عفونتی که واژن را در زنان و مثانه و یا مجرای ادرار را در مردان تحت تاثیر قرار می‌دهد، می‌تواند منجر به آرتریت واکنشی شود. پزشکان، این نوع عفونت‌ها را، عفونت‌های ادراری تناسلی یا ادراری-تناسلی می‌نامند. کلامیدیا (kla-MID-e-a)، بیماری مقاربتی است که بیشتر با آرتریت واکنشی مرتبط است. این بیماری توسط باکتری به نام کلامیدیا تراکوماتیس ایجاد می‌شود. ترشحات آبکی یا چرک‌مانند از اندام تناسلی، یکی از علائم بارز کلامیدیا است، اگرچه برخی افراد اصلاً علائمی ندارند. به بیمارانی که مشکوک به کلامیدیا هستند، توصیه می‌شود که فوراً برای تشخیص به پزشک مراجعه کنند. در صورت عدم درمان، کلامیدیا می‌تواند منجر به مشکلات جدی از جمله ناباروری شود.

عفونت های دستگاه گوارش

عفونت دستگاه گوارش می‌تواند باعث آرتریت واکنشی شود. پزشکان گاهی‌اوقات به این آرتریت واکنشی، دیسانتریک می‌گویند. افراد ممکن است پس از خوردن غذاهایی که به درستی شسته، آماده و یا نگهداری نشده‌اند، مبتلا شوند. آنها همچنین اگر با چیزی که به باکتری آلوده است، دست بزنند و قبل از دست زدن به دهان یا بینی، دست‌های خود را نشویید، ممکن است دچار عفونت شوند. نمونه‌هایی از عفونت‌های روده‌ای که باعث آرتریت واکنشی می‌شوند، شامل:

• سالمونلا sp.
• شیگلا فلکسنری
• یرسینیا انتروکولیتیکا
• کمپیلوباکتر ژژونی
• کمپیلوباکتر لاری
• کلامیدیا پسیتاسی
• اشرشیاکلی
• کلستریدیوم دیفیسیل

عفونت های تنفسی

نوع دیگری از گونه‌های باکتری کلامیدیا، کلامیدیا پنومونی است که باعث عفونت تنفسی می‌شود. این باکتری می‌تواند منجر به آرتریت واکنشی شود  که البته در ابتلا به آرتریت واکنشی، کمتر شایع است.

چه کسانی به آرتریت واکنشی مبتلا می شوند؟

هر کسی ممکن است به آرتریت واکنشی مبتلا شود و این بیماری در سراسر جهان رخ می‌دهد. یک عفونت باکتریایی در دستگاه گوارش یا دستگاه ادراری یا دستگاه تناسلی، معمولاً چند هفته قبل از آن ایجاد می‌شود. اگرچه عفونت‌های مقاربتی می‌توانند درست قبل از شروع آرتریت واکنشی رخ دهند، بسیاری از موارد آرتریت واکنشی با انواع دیگری از عفونت‌هایی که از راه جنسی منتقل نمی‌شوند، مرتبط است. عوامل خاصی وجود دارند که خطر ابتلا به این بیماری را افزایش می‌دهند، از جمله:

• ارتباط جنسی. هم مردان و هم زنان ممکن است به آرتریت واکنشی مبتلا شوند، اما مردان بیشتر احتمال دارد که در نتیجه یک عفونت مقاربتی، به آن مبتلا شوند. اگر این بیماری، ناشی از عفونت دستگاه گوارش باشد، مردان و زنان به یک اندازه تحت تأثیر قرار می‌گیرند.
• سن. اغلب در افراد بین ۲۰ تا ۴۰ سال رخ می‌دهد.
• ژنتیک. افرادی که دارای ژنی به نام HLA-B27 هستند، در معرض خطر ابتلا به آرتریت واکنشی و علائم شدیدتر و طولانی‌تر هستند. اما افرادی که فاقد HLA-B27 هستند، همچنان در معرض ابتلا به این بیماری هستند.
• عفونت HIV. ابتلا به ایدز یا آلوده شدن به HIV خطر ابتلا به آرتریت واکنشی را افزایش می‌دهد.

علائم آرتریت واکنشی چیست؟

سه مورد رایج از علائم مرتبط با آرتریت واکنشی وجود دارد:

سیستم اسکلتی عضلانی

علائم اسکلتی عضلانی شامل درد و تورم مفاصل است. آرتریت واکنشی اغلب مفاصل زانو، مچ پا و مفاصل ساکروایلیاک لگن را تحت تاثیر قرار می‌دهد. همچنین ممکن است درد مفاصل، سفتی و تورم را در انگشتان، پشت، باسن (مفاصل ساکروایلیاک) یا پاشنه پا (ناحیه تاندون آشیل) تجربه کنید.

سیستم ادراری

وضعیتی به نام اورتریت، باعث علائم ادراری می‌شود. مجرای ادرار، لوله‌ای است که ادرار را از مثانه به خارج از بدن شما می‌برد. اورتریت، التهاب این لوله است. علائم می‌تواند شامل درد یا سوزش همراه با ادرار و میل مکرر به دفع ادرار باشد. مردان ممکن است به عنوان بخشی از آرتریت واکنشی، دچار پروستاتیت شوند. پروستاتیت، التهاب غده پروستات است. نوع دیگری از التهاب که دستگاه تناسلی زنان را ممکن است درگیر کند، سرویکیت است. سرویکیت، التهاب دهانه رحم در زنان است. همچنین می تواند نشانه ای از آرتریت واکنشی باشد.

چشم و پوست

التهاب چشم، یکی از علائم اصلی آرتریت واکنشی است. آرتریت واکنشی ممکن است پوست و دهان شما را نیز درگیر کند. ملتحمه، التهاب غشای چشم است. علائم آن شامل درد، خارش و ترشح است. بثورات پوستی، از جمله کراتوم بلنوراژیکا (پوسچول یا چرک‌دانه‌های کوچک در کف پا) نیز ممکن است رخ دهد. زخم‌های دهان، کمتر شایع است. با این حال، آنها می‌توانند با سایر علائم آرتریت واکنشی همراه باشند.

آرتریت واکنشی چگونه تشخیص داده می شود؟

پزشک، سابقه پزشکی شما را ارزیابی می‌کند، معاینه فیزیکی علائم شما را انجام می‌دهد و آزمایش خون را برای بررسی عفونت یا التهاب انجام می‌دهد. آزمایش خون همچنین می‌تواند تعیین کند که آیا حامل ژن HLA B27 هستید که احتمال ابتلا به آرتریت واکنشی را افزایش می‌دهد. اگر علائم شما حاکی از عفونت کلامیدیا باشد، ممکن است پزشک آزمایش‌های بیشتری را برای رد عفونت‌های مقاربتی انجام دهد. پزشک معاینه لگن و سواب دهانه رحم را در زنان انجام می‌دهد. پزشک همچنین ممکن است آرتروسنتز را انجام دهد که شامل برداشتن مایع مفصل شما با سوزن است. سپس آزمایشاتی روی این مایع انجام می‌شود.

نحوه درمان آرتریت واکنشی

درمان توصیه شده برای آرتریت واکنشی به بیمار، عفونت اولیه و علائم و شدت آنها بستگی دارد. درمان اولیه ممکن است شامل آنتی‌بیوتیک‌ها برای از بین بردن عفونت اولیه باشد، اگرچه این رایج نیست. سایر درمانها بر تسکین درد و سایر علائم مرتبط با التهاب آرتریت واکنشی تمرکز دارند.

آنتی بیوتیک ها

در موارد خاص، ممکن است بلافاصله آنتیبیوتیک برای رفع عفونت اصلی تجویز شود. آنتی‌بیوتیک‌ها، اغلب زمانی تجویز می‌شوند که آرتریت واکنشی توسط عفونت کلامیدیا ایجاد می‌شود که می‌تواند ماه‌ها طول بکشد (حتی اگر علائم وجود نداشته باشد). با این حال، در بیشتر موارد، عفونت اولیه قبل از بروز آرتریت واکنشی از بین می‌رود. علاوه بر این، آنتی بیوتیک‌ها معمولاً برای درمان عفونت‌های گوارشی توصیه نمی‌شوند. در واقع، افراد اغلب عوارض جانبی گوارشی، مانند گرفتگی معده و اسهال را از مصرف آنتی‌بیوتیک گزارش می‌کنند. چه آنتی‌بیوتیک تجویز شود یا نه، داروهای مسکن دیگری ممکن است توصیه شود.

داروهایی برای تسکین درد

در موارد خفیف که بیماری کمتر از ۶ ماه طول می‌کشد، صبور بودن و  مصرف داروهای بدون نسخه مانند داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی، ممکن است تمام چیزی باشد که برای درمان لازم است. اگر فرد، درد مفصلی متوسط ​​تا شدید داشته باشد، پزشک ممکن است داروهای مرتبط با درمان استروئیدی را تجویز کند. برای موارد شدیدتر یا طولانی‌تر بیماری، داروهای تجویزی بیولوژیک ممکن است توصیه شود.

داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی

این داروها بدون نسخه یا با نسخه در مقادیر بالاتر در دسترس هستند. به این موضوع توجه داشته باشید که، اگرچه داروهای ضد التهاب غیراستروئیدی مانند ایبوپروفن و آسپرین ممکن است برای کاهش التهاب و درد مصرف شوند، اما استفاده طولانی‌مدت روزانه از داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی، می‌تواند عوارض جانبی از جمله آسیب معده، کلیه و کبد داشته باشد. بنابراین بیماران باید در صورت طولانی شدن علائم در مورد گزینه‌های دیگر درمان به پزشک خود صحبت کنند.

تزریق استروئید

اگر داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی برای مدت طولانی مصرف شده باشند یا علائم را به اندازه کافی درمان نکنند، پزشک ممکن است تزریق استروئید را به مفاصل دردناک توصیه کند. تزریق استروئید بیش از یک بار در ۳ ماه توصیه نمی‌شود و باید احتیاط کرد، به خصوص در اطراف آشیل و فاسیای کف پا.

استروئیدهای خوراکی

هنگامی که داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی و تزریق استروئید، به درمان جواب نمی ‌دهد یا زمانی که چندین مفصل تحت تاثیر قرار می‌گیرند، ممکن است استروئیدهای خوراکی تجویز شوند. استروئیدهای خوراکی، التهاب را کاهش می‌دهند. به بیماران توصیه می‌شود قبل از مصرف استروئیدهای خوراکی، در مورد عوارض جانبی احتمالی با پزشک خود صحبت کنند.

داروهای ضدروماتیسمی

بیمارانی که چندین ماه علائم داشته ‌اند و قبلاً داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی و استروئیدها را امتحان کرده‌اند، اما درمان نشده‌اند، ممکن است به مصرف داروهای ضد روماتیسمی اصلاح‌کننده بیماری توصیه شود. این داروها با سرکوب سیستم ایمنی، التهاب را کاهش می‌دهند. رایج‌ترین آن‌ها، مورد استفاده برای درمان آرتریت واکنشی سولفاسالازین نام دارد. متوترکسات، از انواع داروهای ضدروماتیسمی است. در حالی که این داورها، می‌توانند بسیاری از علائم آرتریت واکنشی را کاهش دهند، معمولاً در کاهش تورم انگشتان دست و پا (داکتیلیت) و درمان التهاب فاسیا، تاندونیت آشیل یا سایر انواع آنتزیت مؤثر نیستند.

داروهای بیولوژیک

اگر داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی و ضدروماتیسمی نتوانند علائم دردناک آرتریت واکنشی مزمن را کنترل کنند، پزشک ممکن است داروهای بیولوژیک را توصیه کند. نمونه‌هایی از داروهای بیولوژیک‌ مورد استفاده برای درمان آرتریت واکنشی شامل اتانرسپت (Enbrel)، آدالیموماب (Humira) و اینفلیکسیماب (Remicade) هستند. این داروها قبل از مشاهده یا احساس التهاب، یک واکنش بیوشیمیایی خاص را در بدن هدف قرار داده و از وقوع آن جلوگیری می‌کنند و روند التهابی را در مسیر خود متوقف می‌کنند. داروهای بیولوژیک، اغلب موثر هستند، اما عوارض جانبی جدی نیز دارند. مهم‌تر از همه، بیولوژیک‌ها سیستم ایمنی را سرکوب می‌کنند و افراد را مستعد ابتلا به عفونت‌ها می‌کنند.

اینکه چه نوع دارویی برای درمان آرتریت واکنشی استفاده می‌شود، به عوامل زیادی بستگی دارد، از جمله نوع علائمی که بیمار تجربه می‌کند، شدت آن علائم، عوارض جانبی احتمالی داروها و ترجیح بیمار و پزشک. یک دارو ممکن است برای چندین ماه یا سال مؤثر باشد و سپس به آرامی اثر خود را از دست بدهد. هنگامی که این اتفاق می‌افتد، بیمار و پزشک ممکن است داروی جدیدی را امتحان کنند.

آشنایی با حقایق اساسی آرتریت واکنشی

حقایق ذکر شده در زیر، درک درستی را در مورد چیستی آرتریت واکنشی ارائه می‌دهد، این‌ها عبارت است از:

آرتریت واکنشی علامت عفونت نیست

درد مفاصل و سایر علائم آرتریت واکنشی، نتیجه مستقیم عفونت اصلی نیستند. علائم اغلب ۲ تا ۴ هفته پس از از بین رفتن عفونت اولیه شروع می‌شود. اگرچه این جدول زمانی از فردی به فرد دیگر بسیار متفاوت است. برخی از کارشناسان معتقدند عفونت اولیه ممکن است یک سال یا بیشتر قبل از ظاهر شدن علائم آرتریت واکنشی رخ دهد.

مشخص نیست که آرتریت واکنشی چگونه ایجاد می شود

پزشکان می‌دانند که برخی از عفونت‌ها، بیشتر احتمال دارد که باعث ایجاد آرتریت واکنشی شوند و افرادی که ژن HLA-B27 را دارند، بیشتر به آن مبتلا می‌شوند. اما برای شناسایی دقیق علت این بیماری، هنوز در حال تحقیق هستند که چگونه آرتریت واکنشی ایجاد می‌شود. فرضیه‌های کنونی، مجموعه‌ای از رویدادها را توصیف می‌کنند که بین عفونت باکتریایی اصلی، ژن‌های فرد و سیستم ایمنی او رخ می‌دهد. برخی فرضیه ها همچنین، باکتری‌های موجود در روده را به نام میکروبیوم روده، به عنوان عامل بیماری در نظر می‌گیرند.

آرتریت واکنشی مسری نیست

این آرتریت التهابی، از فردی به فرد دیگر منتقل نمی‌شود. با این حال، باکتری‌هایی که باعث عفونت شده‌اند، قابل انتقال هستند. برای مثال، فردی که مبتلا به کلامیدیا است و به آرتریت واکنشی مبتلا می‌شود، ممکن است کلامیدیا را منتقل کند، اما آرتریت را منتقل نمی‌کند. هنگامی که یک عفونت با موفقیت درمان شد یا به خودی خود برطرف شد، نمی‌تواند گسترش یابد، حتی اگر علائم آرتریت واکنشی همچنان وجود داشته باشد.

آرتریت واکنشی معمولاً از بین می رود

اکثر افرادی که به آرتریت واکنشی مبتلا می‌شوند، در کمتر از یک سال به حالت عادی باز می‌گردند. در واقع، ۵۰ درصد از افراد، علائم را برای ۶ ماه یا کمتر تجربه می‌کنند. در هر صورت، این موارد معمولاً خود به خود برطرف می‌شوند. حدود ۲۵ درصد از افراد علائمی دارند که بیش از یک سال طول می‌کشد. گفته می‌شود که این افراد، به آرتریت واکنشی مزمن یا اسپوندیلوآرتریت مزمن مبتلا هستند و ممکن است نیاز به درمان طولانی مدت داشته باشند.

به طور کلی، مجموعه سلامت ایرانیان شامل کلینیکها و بخش های درمانی :

کلینیک فیزیوتراپی ایرانیان    باشگاه بدنسازی ایرانیان    کلینیک لاغری و زیبایی ایرانیان    استخر آب درمانی ایرانیان    فروشگاه اینترنتی محصولات طبی و پزشکی  

فیزیوتراپی ایرانیان ، طی سال ها فعالیت همیشه در تلاش است تا خدمات زیر را ارائه نماید.

الکتروتراپی ، تکارتراپی ، مگنت تراپی ، فیزیوتراپی ورزشی ، لیزرتراپی ( لیزر پرتوان ) ، اولتراسوند US ،  فیزیوتراپی کمر ، فیزیوتراپی زانو ، فیزیوتراپی دست ، فیزیوتراپی گردن ، فیزیوتراپی سکته مغزی ، فیزیوتراپی پارکینسون ، فیزیوتراپی پا ، فیزیوتراپی درد پاشنه پا ، فیزیوتراپی خارپاشنه ،  فیزیوتراپی ACL ، فیزیوتراپی کف لگن ، فیزیوتراپی بارداری ، فیزیوتراپی کودکان ، ماساژ درمانی ، باشگاه ورزشی ، آب درمانی و …