ضخیم شدن پوست انگشت کف دست(دوپویترن)
انقباض دوپویترن، ضخیم شدن غیر طبیعی پوست در کف دست در پایه انگشتان است. این ناحیه ضخیم شده، ممکن است به یک توده سخت یا نوار ضخیم تبدیل شود. با گذشت زمان، می‌تواند باعث شود که یک یا چند انگشت خم شوند (انقباض)، یا به طرفین یا به سمت کف…
درمان دوپویترن و علائم انقباض
انقباض دوپویترن (Dupuytren’s contracture) یک اختلال در کف دست و انگشتان است که معمولاً در طول سال‌ها ایجاد می‌شود. در دست عادی، یک بافت فیبری به نام فاسیا وجود دارد. فاسیا اعصاب مهم، رگ‌های خونی، ماهیچه‌ها و تاندون‌ها را می‌پوشاند. فاسیا همچنین پوست را تثبیت می‌کند. در بیماری دوپویترن، این فاسیا می‌تواند غیرطبیعی شود. ضخیم‌تر می‌شود و طناب‌هایی را تشکیل می‌دهد. این طناب‌ها اغلب با تاندون اشتباه گرفته می‌شوند، زیرا ظاهری شبیه به هم دارند. اکثر افراد مبتلا به انقباض دوپویترن یک نوع برآمدگی در دست دارند.
هنگامی که برای اولین بار متوجه آن‌ها می‌شوند، این گره‌ها و طناب‌ها ممکن است برای مدت طولانی تغییر نکنند. آن‌ها همچنین می‌توانند تغییر آهسته یا سریع داشته باشند. طناب‌ها و گره‌ها ممکن است در طول زمان بزرگ‌تر و ضخیم‌تر شوند. آن‌ها ممکن است شروع به کشیدن انگشتان به حالت خمیده کنند تا انگشتان به سمت کف دست خم شوند. این امر، باز کردن کامل انگشتان را غیرممکن می‌کند و می‌تواند آزاردهنده باشد. انگشتان آسیب‌دیده را نمی‌توان به طور کامل صاف کرد که می‌تواند فعالیت‌های روزمره مانند قرار دادن دست‌ها در جیب، پوشیدن دستکش یا دست دادن را پیچیده کند.
علت ایجاد بیماری دوپویترون چیست؟
علت دقیق انقباض دوپویترن ناشناخته و بسیار پیچیده است. این یک بیماری ارثی است. تصور می‌شود تغییرات در یک یا چند ژن بر خطر ابتلا به این اختلال تأثیر می‌گذارد. برخی از ژن‌های مرتبط با این اختلال در یک فرآیند بیولوژیکی دخیل هستند که در حالت عادی، باعث رشد و تقسیم (تکثیر) سلول‌ها می‌شود و در تعیین عملکردهای تخصصی (تمایز) یک سلول نقش دارد. تکثیر و تمایز غیرطبیعی سلول‌های بافت همبند به نام فیبروبلاست، در ایجاد انقباض دوپویترن نقش دارد. این مشکل در مردان، افراد بالای ۴۰ سال و افراد اروپایی تبار بیشتر شایع است. در نژاد آفریقایی و خاورمیانه کمتر رایج است.
استعمال دخانیات، دیابت، الکل، شاخص توده بدنی پایین و افزایش سن نیز همگی به دوپویترن مرتبط هستند. هیچ مدرکی مبنی بر اینکه صدمات دست یا مشاغل خاص منجر به افزایش خطر ابتلا به انقباض دوپویترن شود وجود ندارد، اما ممکن است یک رابطه خفیف با تروما در فردی که در معرض خطر است، وجود داشته باشد. سایر عوامل خطر برای ایجاد انقباض دوپیترون ممکن است شامل بیماری کبد، دیابت، کلسترول بالا، مشکلات تیروئید، داروهای خاص، مانند داروهایی که برای درمان صرع استفاده می‌شود (ضد تشنج) و آسیب قبلی به دست، باشد.
انقباض دوپویترن با چه علائمی همراه است؟
علائم انقباض دوپویترن معمولاً شامل توده‌ها، برآمدگی‌ها و یا طناب‌هایی در سمت کف دست است. توده‌ها به طور کلی سفت هستند و به پوست کف دست می‌چسبند. پوست می‌تواند ضخیم‌تر و چروکیده به نظر برسد. پوست کف دست در دوپویترن را مانند یک جاده در نظر بگیرید. برخی از نواحی مانند سرعت‌گیر متورم و پف‌کرده هستند. در نواحی دیگر پوست چروکیده می‌شود. طناب‌های ضخیم ممکن است از کف دست، یک یا چند انگشت دیگر را نیز درگیر کند. این طناب‌ها ممکن است باعث خم شدن انگشتان دست شوند. انگشت حلقه و انگشت کوچک بیشتر درگیر می‌شوند. یک یا هر دو دست ممکن است تحت تأثیر قرار گیرد. هر دست می‌تواند در الگوی متفاوت و در زمان‌های مختلف تحت تأثیر قرار گیرد. توده‌ها می‌توانند در برخی افراد ناراحت‌کننده باشند. با این حال، در بیشتر افراد، انقباض دوپویترن معمولاً دردناک نیست.
این بیماری ممکن است ابتدا به دلیل مشکل در قرار دادن دست روی یک سطح یا باز کردن کامل دست، مشاهده شود. ممکن است شستن دست‌ها، پوشیدن دستکش، نگه‌داشتن اجسام بزرگ و گذاشتن دست‌ها در جیب دشوارتر باشد. وقتی دست راست را درگیر می‌کند، دست دادن برای افراد ناخوشایند است. پیش‌بینی چگونگی پیشرفت بیماری دشوار است. برخی از افراد فقط توده‌ها یا طناب‌های کوچکی دارند، در حالی که برخی دیگر دچار خمیدگی شدید انگشتان می‌شوند. عوامل خطر مختلفی وجود دارد. این بیماری اگر در سنین پایین‌تر رخ دهد، شدیدتر می‌شود. مردان در مقایسه با زنان علائم شدیدتری دارند. اگر اطرافیان شما با این مشکل روبه‌رو هستند، ممکن است در خطر ابتلا به بیماری شدیدتر باشید. اگر تغییراتی در سایر نواحی بدن ایجاد شود، در معرض خطر بیشتری قرار دارید.
چگونه بیماری دوپویترن تشخیص داده می‌شود؟
هنگامی که به فیزیوتراپی مراجعه می‌کنید، فیزیوتراپیست از شما تاریخچه مشکل شما را می‌پرسد، مانند مدت‌زمانی که آن را داشته‌اید، آیا متوجه بدتر شدن آن شده‌اید یا خیر؟ و اینکه آیا شما را از انجام فعالیت‌های روزانه خود باز داشته است یا خیر؟ سپس دست و انگشتان شما توسط فیزیوتراپیست بررسی می‌شود. فیزیوتراپیست می‌تواند با نگاه کردن و احساس کردن کف دست و انگشتانتان متوجه شود که آیا دچار انقباض دوپویترن هستید یا خیر. معمولاً آزمایش‌های ویژه برای تشخیص این بیماری، غیرضروری است، زیرا معمولاً فاسیای غیرطبیعی ضخیم، احساس می‌شود.
طناب‌ها و گره‌های کوچک در فاسیا ممکن است به صورت گره‌های کوچک یا نوارهای ضخیم زیر پوست احساس شوند. این گره‌ها معمولاً ابتدا در کف دست ایجاد می‌شوند. با پیشرفت اختلال، گره‌هایی در امتداد انگشت ایجاد می‌شوند که بیماران معمولاً خودشان می‌توانند آن‌ها را احساس کنند. بسته به مرحله اختلال، ممکن است انگشت شما شروع به انقباض یا خم شدن، کرده باشد. اندازه‌گیری‌هایی که در جلسات بعدی، از فیزیوتراپی انجام می‌شود، نشان می‌دهد که درمان‌ها به چه میزان نتیجه می‌دهند یا با چه سرعتی، این اختلال پیشرفت می‌کند.
پیشرفت این اختلال، غیرقابل‌پیش‌بینی است.برخی از بیماران سال‌ها مشکلی ندارند، اما ناگهان ندول ها شروع به رشد کرده و انگشت آن‌ها شروع به انقباض می‌کند. فیزیوتراپیست ممکن است تست رومیزی را نیز انجام دهد. آزمایش روی میز نشان می‌دهد که آیا می‌توانید کف دست و انگشتان خود را روی یک سطح صاف کنید. از طریق این تست، فیزیوتراپیست به شما می‌گوید که به دنبال چه چیزی باشید و چه زمانی باید برای ویزیت بعدی مراجعه کنید.
انقباض دوپویترون چگونه درمان می‌شود؟
وجود توده در کف دست به این معنی نیست که نیاز به درمان دارد یا بیماری پیشرفت می‌کند. همچنین، همه توده‌های کف دست، ناشی از دوپویترن نیستند؛ بنابراین مراجعه به جراح دست برای معاینه می‌تواند مفید باشد. گاهی اوقات شرح‌حال و معاینه تمام چیزی است که برای ارزیابی توده لازم است. در مواقع دیگر، تصویربرداری مانند اشعه ایکس، سونوگرافی یا MRI ممکن است این علائم بهتر نشان داده شود. برخی از عواملی که در ارزیابی توده‌ها مهم هستند، عبارت‌اند از: اندازه، احساس سفت یا لخت شدن انگشت، وجود درد، حرکت توده یا پوست در اطراف توده، سابقه خانوادگی و سایر شرایط پزشکی که ممکن است وجود داشته باشد. در موارد خفیف، به خصوص اگر عملکرد دست خوب باشد، فقط به معاینه نیاز است.
آتل‌بندی یا انجام تمرینات کششی، اگر چه از بدتر شدن انقباض جلوگیری نمی‌کند، اما امتحان آن بی‌خطر است.برای انقباضاتی که آزاردهنده می‌شوند، گزینه‌های درمانی غیر جراحی و جراحی وجود دارد. این موارد معمولاً زمانی مورد بحث قرار می‌گیرند که انقباض مانع از قرارگیری دست در حالت عادی خود می‌شود. یک جراح دست اعم از یک جراح ارتوپد آموزش‌دیده، جراح پلاستیک یا یک جراح عمومی، می‌تواند مناسب‌ترین روش را بر اساس مرحله و الگوی بیماری و مفاصل درگیر مورد بحث قرار دهد.
هدف از درمان، بهبود حرکت و عملکرد انگشت است. اصلاح کامل انگشتان ممکن است همیشه اتفاق نیفتد. حتی با درمان، این بیماری به طور کامل قابل‌درمان نیست. برآمدگی‌ها و طناب‌ها ممکن است در همان مکان یا مکان دیگری برگردند. قبل از درمان، جراح دست در مورد اهداف واقع بینانه و خطرات احتمالی با شما صحبت خواهد کرد.
انواع درمان غیر جراحی انقباض دوپویترون
اگرچه پیشرفت علائم حاصل از انقباض دوپویترون از بیماری به بیمار دیگر، متفاوت است، اما دوپویترن معمولاً بسیار کند پیشرفت می‌کند و ممکن است برای سال‌ها دردسرساز نشود. در واقع، برای برخی از بیماران، این وضعیت ممکن است هرگز فراتر از ایجاد توده در کف دست پیشرفت نکند. اگر علائم ناشی از این بیماری، پیشرفت کند، پزشک ممکن است ابتدا درمان غیر جراحی را برای کمک به کند کردن بیماری توصیه کند، درمان‌های غیر جراحی مانند:
فاشیوتومی سوزنی
یکی از گزینه‌های درمانی غیر جراحی برای انقباض دوپویترن، فاشیوتومی سوزنی (آپونوروتومی سوزنی) نام دارد. این را می‌توان با خیال راحت در مطب پزشکی یا اتاق عمل انجام داد. بیمار معمولاً کاملاً بیدار است. به دست و انگشت، داروی بی‌حس‌کننده تزریق می‌شود. در چند دقیقه که پوست بی‌حس می‌شود، یک سوزن در زیر پوست فرو می‌کنند تا طناب ایجادشده را در چندین مکان قطع کند. سپس پزشک به آرامی دست و انگشتان را دراز می‌کند تا طناب عصبی پاره شود. این اجازه می‌دهد تا دست دوباره صاف شود. ایجاد پارگی‌های کوچک پوست که طی چند هفته بهبود می‌یابند، غیرعادی نیست. روند بهبودی آن، تنها چند روز است. زخم‌ها باید محافظت شوند تا خطر عفونت کاهش یابد.
تزریق کلاژناز
یکی دیگر از گزینه‌های درمانی، روش دو مرحله‌ای است که شامل تزریق کلاژناز است. این عمل مشابه فاشیوتومی سوزنی است. در عوض، از یک داروی تزریقی به نام کلاژناز برای حل کردن طناب ایجاد شده در اثر این بیماری، استفاده می‌کند. بسیاری از بیماران پس از تزریق مقداری تورم، کبودی دست و درد را تجربه خواهند کرد. برای محدود کردن این علائم، دست اغلب در یک پانسمان حجیم پیچیده می‌شود. همچنین به بیمار دستور داده می‌شود که دست را بالا بیاورد و استفاده از آن را محدود کند. گاهی اوقات، داروهای خوراکی مانند استامینوفن، یک داروی ضدالتهابی غیراستروئیدی توصیه می‌شود. ویزیت دوم معمولاً یک یا چند روز بعد است. در آن ویزیت، دوباره داروی کلاژناز به دست و انگشتان، تزریق می‌شود.
این بار یک داروی بی‌حس‌کننده برای راحتی بیمار در نظر گرفته می‌شود. چند دقیقه بعد، پزشک به آرامی مفاصل انگشت را کشیده و صاف می‌کند تا طناب ایجادشده پاره شود. طی این درمان، در برخی از بیماران ممکن است پارگی‌های کوچکی در پوست ایجاد کنند؛ مانند فاشیوتومی سوزنی، بهبودی تنها چند روز تا چند هفته است. دست را می‌توان به طور معمول تقریباً بلافاصله پس از کاهش تورم و از بین رفتن داروهای بی‌حس‌کننده، به کار گرفت. در مورد واجد شرایط بودن خود برای دریافت این تزریق با پزشک خود صحبت کنید. ممکن است از آتل و درمان برای کمک به صاف نگه داشتن دست و انگشتان پس از اتمام درمان استفاده شود. دلیل اصلی برای انجام درمان، افزایش توانایی شما در صاف کردن انگشت است.
درمان جراحی
چندین درمان جراحی برای انقباض دوپویترن وجود دارد. طناب‌های ایجادشده دردناک را می‌توان با باز کردن پوست و برداشتن دقیق آن‌ها درمان کرد. دو روش جراحی برای درمان آن وجود دارد. یکی از آن‌ها فاشیوتومی نامیده می‌شود که در آن طناب‌های محکم، بریده می‌شوند اما برداشته نمی‌شوند. این کمتر تهاجمی است، زیرا فقط از یک برش یا برش‌های کوچک استفاده می‌شود. از آنجا که تمام بافت برداشته نشده است، احتمالاً احتمال بازگشت انقباض دوپویترن بیشتر است. نوع دیگر جراحی، هم شامل بریدن طناب‌ها و هم برداشتن آن‌ها، است. به این عمل فاشیکتومی می‌گویند. این اغلب زخم‌های عمقی‌تر با کالبدشکافی گسترده‌تر دارد.
جراحی را می‌توان در حالت خواب یا بیدار بیمار با استفاده از انواع تکنیک‌های بیهوشی انجام داد. این جراحی معمولاً سرپایی انجام می‌شود. پوست با بخیه بسته می‌شود، اما گاهی اوقات قسمت‌هایی از پوست برای جلوگیری از عود طناب‌های برداشته شده، باز می‌ماند. به دلیل بریدگی سطح، وجود خون روی پانسمان در اولین تعویض پانسمان، طبیعی است. دست و انگشتان معمولاً از نظر توانایی صاف شدن بسیار بهبود یافته‌اند. با این حال، این پیشرفت ممکن است برای همیشه حفظ نشود.
اقدامات بعد از جراحی و طول دوره درمان چگونه است؟
بعد از جراحی، آتل‌بندی و دست درمانی (چه فیزیوتراپی یا کاردرمانی) اغلب برای بهبود عملکرد انگشت آسیب‌دیده بسیار مفید است. در حالی که درمان جراحی ممکن است مؤثرتر باشد، بهبودی طولانی‌تر است. زمان بهبودی برای جراحی فاشیکتومی معمولاً حدود ۶ هفته است. در این مدت می‌توان از دست استفاده کرد. برای بیماران مفید است که چندین بار در روز زمانی را برای انجام تمرینات، استفاده از آتل یا شرکت در جلسات درمانی اختصاص دهند. انتظار تا هفته‌ها یا ماه‌ها پس از جراحی برای شروع درمان ممکن است منجر به سفتی شود.
اگر مبتلا به انقباض دوپویترن شده‌اید، چه کاری باید انجام دهید؟
اگر انجام کارهای نسبتاً ساده با دستانتان برایتان دشوار است و متوجه علائم انقباض دوپویترن شدید، نباید آن را نادیده بگیرید. اگر این بیماری به موقع درمان نشود، احتمال پیشرفت آن و جلوگیری از حفظ یک سبک زندگی فعال بیشتر می‌شود. حتی اگر بیماری شدید نباشد و نیازی به جراحی نداشته باشید، باز هم شروع یک برنامه فیزیوتراپی برای کمک به حفظ دامنه حرکتی و قدرت دست شما مفید است. پس از جراحی، شروع یک برنامه فیزیوتراپی شخصی برای بهبود عملکرد دست و کاهش خطر عوارض بعد از عمل بسیار مهم است.
فیزیوتراپی بر افزایش قدرت و دامنه حرکتی شما با یک برنامه ورزشی و کاهش تورم یا درد با کرایوتراپی (یخ) و فشرده‌سازی متمرکز است. همچنین مهم است که اطمینان حاصل شود که جای زخم به طور مؤثر بهبود می‌یابد و متحرک‌تر می‌شود که با تکنیک‌های الکتروتراپی و اصطکاک، کمک می‌کند.
آیا انقباض دوپویترن می‌تواند اثرات بلندمدتی داشته باشد؟
اگر درمان انقباض دوپویترن نداشته باشید، بیماری پیشرفت می‌کند و این می‌تواند منجر به عوارض طولانی‌مدت از جمله سفتی و بدشکلی‌های دائمی شود. پس از جراحی، ممکن است عوارض موقتی در حین عمل رخ دهد، مانند آسیب به اعصاب و یا عروق خونی، اما باید طی چند هفته برطرف شود. فیزیوتراپی به کاهش خطر مشکلات پایدار پس از عمل کمک می‌کند.
