کیست بیکر
کیست‌های بیکر، توده‌ها یا کیسه‌های پر از مایع هستند که در پشت زانوی شما ایجاد می‌شوند. این عارضه می‌تواند ناشی از آسیب زانو یا شرایطی مانند آرتریت باشد. اگر کیست بیکر دارید، ممکن است هیچ علامتی نداشته باشید، درد و ناراحتی خفیفی نداشته باشید یا درد شدیدی احساس کنید.
کیست بیکر که به عنوان کیست پوپلیتئال نیز شناخته می‌شود، یکی از شایع‌ترین اختلالات در زانو
است. این کیست‌های پر از مایع یک توده در پشت زانو تشکیل می‌دهندکه اغلب باعث سفتی و ناراحتی
می‌شوند. کیست بیکر معمولاً از مشکلی در داخل مفصل زانو مانند آرتروز یا پارگی مینیسک ایجاد می‌شود.
این شرایط باعث می‌شود مفصل، مایع اضافی تولید کند که این می‌تواند منجر به تشکیل کیست شود.اگرچه
کیست بیکر ممکن است باعث تورم شود و شما را ناراحت کند، اما درمان مشکل زمینه‌ای احتمالی معمولاً
آن را تسکین می‌دهد. بنابراین اکثر کیست‌های بیکر با درمان غیر جراحی که شامل تغییرات در فعالیت و
داروهای ضدالتهابی است، بهبود می‌یابند. برخی از کیست‌ها حتی ممکن است خود به خود و بدون هیچ درمانی
از بین بروند.
کیست بیکر در اثر چه عواملی به وجود می‌آید؟
کیست بیکر یا کیست پوپلیتئال در صورتی رخ می‌دهد که یک مشکل درون مفصلی زمینه‌ای در زانو یا واکنش‌های
التهابی وجود داشته باشد که معمولاً در نتیجه از دست دادن بدن در شرایطی مانند استئوآرتریت، آرتریت روماتوئید،
نقرس، پارگی ACL، پارگی منیسک یا به دلیل ذرات متعاقب آرتروپلاستی زانو و عمدتاً از آستر پلی‌اتیلن، ایجاد
می‌شود. معمولاً در چنین شرایطی، احتمال تشکیل یکی از این کیست‌ها وجود دارد:
- کیست اولیه: این نوع کیست یک نوع انبساط است که مستقل از مفصل ایجاد می‌شود و هیچ اختلالی در زانو ایجاد نمی‌کند.
- کیست ثانویه: حاصل اتساع بورس بین تاندون‌های گاستروکنمیوس و نیمه غشایی است. مایع راه خود را از طریق کانالی پیدا می‌کند که بورس طبیعی با مفصل ارتباط برقرار می‌کند. این شایع‌ترین نوع کیست بیکر در زانو است.
کیست می‌تواند از نظر اندازه متفاوت باشد، از بسیار کوچک (بدون علامت) تا بزرگ، اما تغییر در اندازه کیست،
بسیار شایع است. به خصوص در کیست‌های کوچک‌تر که ممکن است سپتوم وجود داشته باشد که اجزای نیمه غشایی و گاستروکنمیوس را جدا می‌کند. این ممکن است به عنوان یک دریچه فلپ عمل کند که به مایع اجازه می‌دهد تا وارد کیست پوپلیتئال شود و از آن خارج نشود. تفاوت‌هایی بین کیست پوپلیتئال در کودکان و بزرگ‌سالان وجود دارد.
در کودکان توده‌های کیستیک، پر از مواد ژلاتینی وجود دارد که در حفره پوپلیتئال ایجاد می‌شوند، معمولاً بدون علامت هستند و به آسیب‌شناسی داخل مفصلی مربوط نمی‌شوند. تفکیک خود به خود معمولاً اتفاق می‌افتد، اگرچه این فرآیند می‌تواند چندین سال طول بکشد. در بزرگ‌سالان، کیست بیکر اغلب در ترکیب با سایر آسیب‌شناسی‌های داخل مفصلی و شرایط التهابی یافت می‌شود.
علائم کیست بیکر چیست؟
گاهی اوقات شما اصلاً دردی را احساس نمی‌کنید، یا فقط دردی خفیف با کیست بیکر احساس می‌کنید. ممکن است فقط زانودرد ناشی از آسیب اولیه که باعث کیست بیکر شده است داشته باشید، اما نه خود توده. هر گونه فشاری می‌تواند باعث شود تا این توده یا زانوی شما بزرگ شود. هنگامی که زانو یا کیست متورم می‌شود، این می‌تواند درد شما را افزایش دهد و میزان حرکت زانوی شما را محدود کند. علائم کیست بیکر ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- یک توده پر از مایع در پشت زانو
- درد.
- سفتی زانو
- محدوده حرکتی محدود
- عدم توانایی خم کردن زانو
- تورم زانو و یا ساق پا
گاهی اوقات، کیست بیکر می‌تواند باعث تورم و قرمزی در ساق پا شود که می‌تواند شبیه علائم لخته خون باشد. لخته خون یک وضعیت اضطراری است. اگر متوجه شدید که علائم تشدید شده است، فوراً با پزشک خود تماس بگیرید. او می‌تواند علائم شما را بررسی کند و تشخیص دهد که آیا کیست بیکر است یا لخته خون.
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟
حتی اگر کیست بیکر علائمی ایجاد نمی‌کند، مهم است که برای تشخیص دقیق به پزشک مراجعه کنید. همچنین مراجعه به پزشک در موارد زیر ضروری است:
· به نظر می‌رسد کیست در حال رشد است.
· کیست دردناک می‌شود.
· کیست راه رفتن یا حرکت زانو را دشوار می‌کند.
· علائم بدتر می‌شود.
· کیست باعث بی‌حسی در زانو یا پا می‌شود.
بی‌حسی زمانی
درد یا بی‌حسی زمانی رخ می‌دهد که کیست‌ها به اندازه‌ای بزرگ شوند که بر ساختارهای اطراف فشار وارد کنند و به رگ‌های خونی یا اعصاب آسیب برسانند. هر کسی که علاقه‌مند به استفاده از ورزش برای کاهش درد و بهبود حرکت است، باید با پزشک یا فیزیوتراپیست مشورت کند. به ویژه مهم است که قبل از انجام تمرینات سنگین، به دنبال راهنمایی متخصص باشید.
روش‌های تشخیصی کیست بیکر
تصویربرداری از زانوهای مشکوک به کیست پوپلیتئال می‌تواند شامل رادیوگرافی ساده، آرتروگرافی، سونوگرافی و MRI باشد. در اوایل ارزیابی، گرفتن رادیوگرافی ساده برای تشخیص سایر شرایط مرتبط با کیست‌های پوپلیتئال، مانند استئوآرتریت، آرتریت التهابی و شلی بدن، می‌تواند مفید باشد. در ابتدا از آرتروگرافی مستقیم برای تشخیص کیست‌های پوپلیتئال استفاده می‌شود.
آرتروگرافی مستقیم شامل تزریق داخل مفصلی زانو با گاز یا ماده حاجب یددار و به دنبال آن حرکت مفصل برای وادار کردن ماده حاجب به داخل کیست است. پس از آن، رادیوگرافی نقطه‌ای یا فلوروسکوپی برای تشخیص وجود ماده حاجب در کیست‌ها استفاده می‌شود. از معایب این روش می‌توان به استفاده از اشعه یونیزان و استفاده از تکنیک‌های تهاجمی برای تزریق کنتراست، اشاره کرد.
مزایای سونوگرافی، جایگزینی آرتروگرافی با اولتراسوند است. از مزایای دیگر آن می‌توان به هزینه کم، استفاده غیرتهاجمی و عدم وجود اشعه اشاره کرد. نقطه ضعف اصلی این روش تشخیصی، این واقعیت است که آن وابسته به وضعیت بیمار است. سونوگرافی قادر است کیست‌های بیکر را نزدیک به ۱۰۰٪ تشخیص دهد، اما نمی‌تواند از سایر شرایط، مانند کیست منیسک یا تومورهای میکسوئید متمایز شود، همچنین سایر شرایط را در زانو که اغلب با این کیست‌ها مرتبط هستند، مشاهده نمی‌کند. استاندارد طلایی برای تشخیص کیست‌های بیکر و تمایز آن‌ها از سایر شرایط، تصویربرداری رزونانس مغناطیسی است.
این روش، امکان ارزیابی ناهنجاری‌های بافت نرم را فراهم می‌کند و دارای مزیت دقیق بودن در تشخیص اختلالات مفصلی است، بنابراین ارزیابی کل طیف اختلالات مرتبط، امکان‌پذیر است. شرایطی مانند کیست منیسک با ام آر آی آسان‌تر از کیست بیکر قابل‌تشخیص است تا سونوگرافی. این ممکن است استاندارد طلایی باشد، اما همچنین یک روش پرهزینه است، بنابراین، اگر ارزیابی ساختارهای داخل مفصلی ضروری نباشد، سونوگرافی باید به عنوان یک روش غربالگری در نظر گرفته شود.
تأثیر معاینه بر تشخیص کیست بیکر
معاینه اغلب مشاهدات بالینی و به منظور رد سایر شرایط احتمالی انجام می‌شود. در صورت عفونت یا شرایط حاد، بررسی‌های رادیولوژیک ممکن است مفید باشد. بیماران مبتلا به کیست بیکر معمولاً دارای علائم آسیب‌شناسی منیسک یا غضروف هستند که می‌تواند با آزمایش مک موری آزمایش شود. علائم مربوط به کیست پوپلیتئال نادر است. اگر این علائم وجود داشته باشد، ممکن است مربوط به اندازه کیست باشد و شامل درد، و سفتی باشد. در طول معاینه، تست خم شدن زانو نیز می‌تواند مفید باشد.
بیماران مبتلا به کیست‌های بزرگ ممکن است دچار از دست دادن توانایی در خم کردن زانو شوند، زیرا کیست‌ها به طور مکانیکی، خم شدن زانو را مسدود می‌کنند. معاینه، اغلب آسیب‌شناسی منیسک یا غضروف زانو را نشان می‌دهد. کیست قابل‌لمس، اغلب در کشش کامل زانو سفت و در خم شدن زانو نرم است. این یافته به عنوان “نشانه فوچر” شناخته می‌شود و به دلیل فشرده‌سازی کیست است.
با گسترش کیست، عضلات گاستروکنمیوس و نیمه غشایی، به یکدیگر نزدیک می‌شوند و کپسول مفصلی، کیست را در برابر فاسیای عمیق، فشرده می‌کند. مکانیسم علامت فوچر برای تشخیص کیست‌های بیکر از ضایعاتی مانند آنوریسم شریان پوپلیتئال، کیست‌های اضافی، گانگلیون ها و سارکوم ها مفید است که لمس توده، تحت تأثیر وضعیت زانو قرار نمی‌گیرد، بنابراین این روش به عنوان یک زمایش برای یافتن کیست بیکر در زانو، در نظر گرفته می‌شود.
کیست بیکر چگونه درمان می‌شود؟
درمان کیست بیکر معمولاً با گزینه‌های غیر جراحی شروع می‌شود. اغلب، پزشک به شما پیشنهاد می‌کند
که با درمان غیر جراحی کیست بیکر، درمان را شروع کنید. این‌ها معمولاً کارهایی هستند که می‌توانید در
خانه و به تنهایی انجام دهید و می‌تواند علائم شما را بهبود بخشد. گزینه‌های درمان غیر جراحی می‌تواند
شامل روش RICE باشد که این یکی از روش‌های قدیمی که پزشکان ورزشی و جراحان ارتوپد برای دهه‌ها
برای تسکین تورم ناشی از آسیب مفاصل به آن اعتماد کرده‌اند، این روش شامل:
- در صورت امکان به پای خود استراحت دهید.
- قرار دادن کمپرس یخ روی زانو.
- برای کاهش تورم مفاصل، از پوشش‌های فشاری روی زانو استفاده کنید.
- هنگام استراحت زانوی خود را بالا ببرید.
سایر گزینه‌های درمان غیر جراحی کیست بیکر می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
- مصرف داروهای ضدالتهابی مانند ایبوپروفن.
- حفظ وزن بدن سالم که می‌تواند به فشار کمتری بر مفاصل شما کمک کند.
- از فعالیت‌هایی که به زانوی شما فشار می‌آورد، خودداری کنید. این شامل اجتناب از ورزش‌های پرتحرک مانند دویدن است.
- هنگام راه رفتن از عصا استفاده کنید.
- دریافت ارجاع برای فیزیوتراپی از پزشک برای کمک به تقویت زانو و بدن شما.
- پزشک شما ممکن است به شما تزریق استروئید نیز بدهد. این شامل تزریق کورتیزون به مفصل زانو
است که می‌تواند التهاب (تورم) و درد را کاهش دهد.
درمان جراحی
حتی اگر از جراحی به ندرت برای درمان کیست بیکر استفاده شود، مواردی وجود دارد که ممکن است
جراحی توصیه شود. ممکن است از جراحی برای ترمیم منبع آسیب زانو استفاده شود. پزشک شما
ممکن است گزینه جراحی را به شما پیشنهاد دهد اگر:
- درد زانوی شما شدید است.
- شما نمی‌توانید زانوی خود را به خوبی حرکت دهید (محدوده حرکتی محدود).
در بسیاری از موارد، پزشک شما علت بیماری را درمان می‌کند تا کیست بیکر شما را برطرف کند. این ممکن است شامل جراحی برای آسیب زانو یا اصلاح آسیب به زانو باشد. در موارد دیگر، پزشک شما ممکن است بر روی خود کیست تمرکز کند. گزینه‌های جراحی برای کیست بیکر می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
- تخلیه کیست: پزشک شما می‌تواند مایع را با سوزن از کیست خارج کند.
- جراحی آرتروسکوپی زانو: از این روش می‌توان هم برای تشخیص و هم برای اصلاح آسیب زانو استفاده کرد. جراح شما یک برش کوچک در زانوی شما ایجاد می‌کند و وسیله‌ای به نام آرتروسکوپ (ابزاری انعطاف‌پذیر با دوربین در انتهای آن) را وارد می‌کند.
- استئوتومی زانو: در این روش، جراح شما بخشی از استخوان را برش می‌دهد تا آسیب وارده به زانوی شما را اصلاح کند. این جراحی می‌تواند گزینه‌ای برای کسانی باشد که درد زانو آرتریت دارند.
بهبودی پس از جراحی زانو چگونه خواهد بود؟
زمان بهبودی می‌تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. چیزی که یک فرد در زمان بهبودی پس از جراحی
زانو تجربه می‌کند، ممکن است آن چیزی نباشد که شما تجربه می‌کنید. برخی از نکاتی که در حین بهبودی
باید در نظر داشته باشید، می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
- پرهیز از فعالیت‌های سنگین.
- نگه‌داشتن زانو با یک وسیله‌ای مانند بریس برای چند روز پس از جراحی برای کاهش تورم یا هر دردی که ممکن است احساس کنید.
- تمام داروهای ضد درد و آنتی‌بیوتیک خود را طبق دستور پزشک مصرف کنید.
- چندین روز پس از جراحی مجدداً به پزشک خود مراجعه کنید.
- انجام فیزیوتراپی برای ادامه تقویت زانو اگر توسط پزشک شما پیشنهاد شده باشد.
پس از جراحی، ممکن است کمی حساسیت و ضربان در زانوی خود احساس کنید. اگر این یا هر یک از دردها
در حین بهبودی ادامه یافت، با پزشک خود تماس بگیرید. دو هفته پس از جراحی باید بتوانید رانندگی کنید.
با پزشک در مورد اینکه چه زمانی می‌توانید فعالیت‌های دیگری انجام دهید صحبت کنید.
اگر کیست بیکر را درمان نشود، آیا ممکن است عوارضی داشته باشد؟
همه کیست‌های بیکر درمان نمی‌شوند. ممکن است احساس کنید که درد خفیف است و آن را به حال خود رها کنید.
اگر کیست درمان نشود، ممکن است خود به خود از بین برود. اما با این حال، مواردی نیز وجود دارد که اگر کیست بیکر
درمان نشود،عوارض دیگری را به دنبال خواهد داشت، از جمله:
- درد بدتر می‌شود
- اندازه کیست افزایش می‌یابد.
- کیست می‌ترکد و باعث کبودی در ساق پا می‌شود.
اگر کیست از بین نرفت، با پزشک خود تماس بگیرید. مهم است که تشخیص درست را بگیرید و مطمئن
شوید که کیست بیکر است. این وضعیت ممکن است با چیزی جدی‌تر مانند تومور یا آنوریسم شریان،
اشتباه گرفته شود.
کلام پایانی
در حالی که اکثر کیست‌های بیکر علائمی ایجاد نمی‌کنند، اما برخی از آن‌ها می‌توانند باعث تورم و درد شوند.
بسیاری از آن‌ها خود به خود از بین می‌روند، اما انواع درمان‌ها، ورزش‌ها و درمان‌های پزشکی می‌توانند به
رفع این کیست‌ها کمک کنند. قبل از اقدام برای درمان خانگی، مهم است که در مورد هر توده یا برآمدگی
جدید روی بدن با پزشک مشورت کنید. در این صورت، می‌توانید منبع مشکل زانو را درمان کنید تا کیست بیکر
را از بین ببرید و از عود مجدد آن جلوگیری کنید. بنابراین توصیه می‌شود که این بیماری توسط پزشک تشخیص
داده شود تا مطمئن شوید که یک وضعیت پزشکی جدی‌تری نیست.
